Wstęp
Unihokej jest grą bardzo popularną przede wszystkim w krajach skandynawskich. Do Polski zawitał w 1981 roku. Spotkanie z twórcą i propagatorem tej uniwersalnej gry odbyło się w Gdańskiej Akademii Wychowania Fizycznego w 1992 roku, a przeznaczone było dla przedstawicieli AWF z całej Polski. Tego samego roku w czerwcu zorganizowano w Gdyni I Ogólnopolski Festiwal Unihoca, w którym startowało 12 drużyn z Polski.
Unihokej jest grą dla wszystkich. Proste zasady gry w unihokeja i możliwości uprawiania tej dyscypliny w każdych warunkach i przez wszystkich bez względu na umiejętności. Jest to gra bezpieczna, wyzwalająca wiele emocji i dająca graczom dużo przyjemności. Sprzęt unihokeja można wykorzystać do prowadzenia atrakcyjnych zabaw i gier ruchowych, ćwiczeń gimnastycznych oraz w zaspokojeniu innych potrzeb ruchowych dzieci na lekcjach wychowania fizycznego szczególnie w klasach młodszych.
Unihokej spełnia wymagania, jakie powinno stawiać się sportom dla najmłodszych. Jest sportem - zabawą, nacechowaną dużą dynamiką, walorami wychowawczymi (wyrabia poczucie odpowiedzialności, rozwija umiejętności współdziałania, poszanowania przepisów itp.), zaspokaja potrzebę aktywności ruchowej i walki sportowej. Systematycznie uprawiany wzmacnia organizm dziecka, wpływa na poprawę ogólnego rozwoju fizycznego, rozwija motorykę oraz specjalne umiejętności i nawyki ruchowe. Jest to gra, której zasady dostosowujemy do potrzeb i umiejętności grających. W zajęciach z dziećmi, gra odbywa się z wykorzystaniem małych bramek i bez bramkarza, a składy drużyn mogą być mieszane.
Uproszczone przepisy gry
Warunki gry
Unihokej rozgrywany jest w formie meczu między dwoma drużynami i polega na zdobyciu większej liczby bramek niż drużyna przeciwnika. Gra powinna być prowadzona w sali o twardej i równej nawierzchni, na boisku określonym przez przepisy Polskiej Federacji Unihokeja - Floorball.
Sprzęt i boisko
Kije
Kij wykonany jest z plastiku, zakończony łopatką (blendą) nie może posiadać żadnych umocnień.
Bramki
Wymiary bramek: 60 x 90 cm.
Piłka
Biała plastikowa piłka o średnicy 72 mm posiada 26 otworków. Jej ciężar nie może przekraczać 23 g.
Boisko
Boisko powinno mieć wymiary 40 x 20 m. i być ograniczone bandą o wysokości 50 cm z zaokrąglonymi narożnikami. Najmniejsze dozwolone wymiary wynoszą 16 x 8 m (dla 3 zawodników). Pole bramkowe wyznacza prostokąt 3 x 1, 5 m. W polu bramkowym nie mogą przebywać zawodnicy drużyny broniącej i atakującej w sposób uniemożliwiający zdobycie bramki gdyż grozi to rzutem karnym w przypadku drużyny broniącej lub rzutem wolnym w przypadku drużyny atakującej. Rzut wolny od bramki dyktuje się kiedy zawodnik drużyny atakującej dotknie piłki ciałem lub kijem znajdującym się w polu bramkowym drużyny przeciwnej. Rzut karny zostaje podyktowany w momencie, kiedy zawodnik drużyny broniącej dotyka ciałem lub kijem będąc we własnym polu bramkowym.
Zawodnicy
Skład zespołu
W meczu biorą udział dwie drużyny, każda składa się z 5, 4 lub 3 zawodników. Drużyny mogą być jednorodne lub mieszane (3 chłopców i 2 dziewczynki).
Ubiór zawodników
Każda drużyna posiada strój sportowy (koszulka, spodenki, obuwie sportowe).
Czas gry
W rozgrywkach szkolnych czas gry może wynosić od 2 x 5 minut do 3 x 20 min gry z przerwą.
Rozpoczęcie gry: zawodnicy obu drużyn stoją tyłem do własnych bramek przy linii środkowej, piłeczka leży na podłożu na linii środkowej, kije ustawione są prostopadle do linii środkowej dotykając piłeczki. Na gwizdek sędziego zawodnicy próbują wygarnąć piłeczkę z linii na swoją połowę gry. Można podać piłeczkę stopą do własnego kija. Jeżeli przewinienie nastąpiło blisko pola bramkowego przesuwamy wykonanie rzutu wolnego na odległość 4 m od linii pola bramkowego, odległość zawodnika w murze min. 3 m. Wszystkie rzuty (oprócz karnego) są rzutami pośrednimi. Po utracie bramki grę rozpoczyna drużyna, która bramkę straciła.
Bramki
Bramkę uważa się za uznaną, gdy została zdobyta we właściwy sposób i jest potwierdzona rzutem sędziowskim w punkcie środkowym.
Gra niedozwolona
- blokowanie ciałem, popychać, odpychać, przetrzymywać, uderzać, opierać się na przeciwniku,
- zawodnik bez kija nie bierze udziału w grze,
- zawodnik uderzający piłkę nie może unosić łopatki - blendy kija powyżej kolan w położeniu przednim i powyżej bioder w zamachu tylnym,
- klękanie, kładzenie się na podłożu celem utrudniania gry przeciwnikowi,
- niedozwolone jest w jakiejkolwiek sytuacji rzucanie kija,
- uderzanie piłeczki powyżej kolan,
- niedozwolona jest gra niebezpieczna i brutalna,
- umyślne przesuwanie własnej bramki,
- wkładanie kija pomiędzy nogi przeciwnika w celu odebrania piłeczki,
- gra kijem wysokim.
Metodyka nauczania elementów techniki gry
W nauczaniu techniki gry w unihoka stosując wytyczne metodyki wychowania fizycznego, materiał dzielimy następująco:
1. Indywidualne poruszanie się zawodnika po boisku w ataku i obronie
- postawa oraz sposób trzymania kija;
- bieg przodem, tyłem;
- bieg ze zmianą tempa;
- bieg ze zmianą kierunku;
- starty;
- zatrzymania.
2. Podania i przyjęcia piłki kijem w miejscu i w ruchu
- podania piłki w miejscu i w ruchu;
- dolne, górne i sytuacyjne;
- przyjęcia piłki;
- górnej (nogą, klatką piersiową bez wyskoku),
- dolnej (łopatką kija, stopą - podeszwą).
3. Strzały
- w miejscu, biegu, z zatrzymania;
- rzut wolny;
- rzut karny;
- sytuacyjny.
4. Prowadzenie piłki
- z boku, slalomem;
- ze zmianą tempa i kierunku biegu.
5. Zwody
- ciałem: przodem, tyłem;
- z kijem i piłką;
- z piłką;
- bez piłki.
Poruszanie się zawodnika z kijem po boisku
Do podstawowych elementów techniki i taktyki poruszania się zawodnika po boisku należą:
Postawa
Postawa zawodnika w unihokeju charakteryzuje się rozkroczno - wykroczną pozycją ustawienia stóp, co pozwala na dogodniejsze starty w różnych kierunkach.
Kończyny dolne ugięte w stawach biodrowych i kolanowych, stopy ustawione równolegle, rozstawione na szerokość bioder. Tułów lekko pochylony w przód.
Sposoby trzymania kija
- uchwyt oburącz ciasny, w bliskim położeniu obu dłoni (8 - 10cm). Stosowanym w otwartym prowadzeniu piłki, oraz strzelaniu i omijaniu z bekhendu.
- uchwyt oburącz szeroki, trzymany nachwytem oburącz w szerokim położeniu dłoni, przekraczającym 10cm. Stosuje się go w zakrytym prowadzeniu piłki oraz strzelaniu z forhendu.
- uchwyt jednorącz prawą lub lewą ręką, mało stabilny.
Ćwiczenia oswajające
- Przyjmowanie prawidłowej postawy z uchwytem oburącz ciasnym lub szerokim w miejscu, w marszu, w biegu.
- Na sygnał prowadzącego przyjmowanie postawy w miejscu zmieniając trzymanie kija z oburącz ciasnego na oburącz szeroki uchwyt. Ćwiczymy to samo w truchcie, w biegu.
- Zawodnicy poruszają się w kierunku pachołków (chorągiewek) ze zmianą tempa biegu: do pierwszego szybko, do drugiego wolno.
- Ćwiczący poruszają się z kijami truchtem po obwodzie dużego koła. Na sygnał prowadzącego:
- zmieniają tempo biegu, przyspieszając, a na ponowny sygnał zwalniając;
- zmieniają kierunek biegu (obrót o 180).
- Uczestnicy z kijami ustawieni na linii bocznej, przyjmują proponowaną przez nauczyciela pozycję wyjściową(postawa wysoka twarzą lub tyłem do kierunku biegu, z leżenia tyłem i przodem z przysiadu podpartego i inne). Na sygnał prowadzącego zaczynają biec.
- Ćwiczący ustawieni w rzędzie. Poruszają się biegiem według rysunku.
- Na boisku wyznaczono trzy linie co 5 - 6 kroków, uczestnicy z kijami ustawieni w dwóch rzędach na linii startu. Na sygnał prowadzącego pierwsi zawodnicy startują i przekraczają linię, powracając tyłem do linii startowej, następnie biegną do drugiej linii itp. Kiedy pierwsi zawodnicy dobiegną do drugiej linii, do biegu startuje kolejny uczestnik.
Podania i przyjęcia piłki
1. Podania i przyjęcia piłki w ustawieniu w rzędach jak do sztafet wahadłowych:
- podanie piłki kijem na wprost i przejście na koniec swojego rzędu,
- podanie piłki kijem na wprost, zmiana ćwiczących następuje po przekątnej,
- podanie piłki na wprost, ćwiczący przebiega do rzędu przeciwnego,
- podanie piłki kijem po przekątnej, ćwiczący ustawia się na koniec własnego rzędu.
2. Podania i przyjęcia piłki w trójkach, ze zmianą miejsca ćwiczących i toru podania piłki.
- podanie piłki do współćwiczącego i przejście zawodnika po podaniu na koniec własnego rzędu,
- podanie piłki i zmiana miejsca ćwiczącego za piłką.
Prowadzenie piłki kijem
Szybkość gry oraz bezbłędna obrona i atak wymagają od zawodnika doskonałego opanowania prowadzenia piłki kijem. Duże znaczenie w treningu odgrywają ćwiczenia żonglerki oraz ćwiczenia oswajające z piłką i kijem, które pozwalają operowania piłką bez kontroli wzrokowej, czyli tzw. "czucie piłki kijem".
W nauczaniu prowadzenia piłki kijem wyróżniamy:
- prowadzenie piłki kijem z boku;
- prowadzenie piłki kijem slalomem;
- prowadzenie piłki kijem ze zmianą tempa i kierunku biegu;
- prowadzenie piłki kijem dryblingiem.
Ćwiczenia pomocnicze i oswajające
- Toczenie piłki kijem w różnych pozycjach wyjściowych (w siadzie, klęku, staniu na lewej i prawej nodze).
- Prowadzenie piłki kijem w miejscu, w przód i tył, z boku.
- Prowadzenie piłki kijem w miejscu w przód i w tył pomiędzy nogami.
- Prowadzenie piłki kijem w miejscu dookoła własnego ciała.
- Prowadzenie piłki kijem w miejscu "ósemką" pomiędzy stopami.
Ćwiczenia w formie ścisłej
- Żonglerka piłki kijem ze zmianą strony podbijającej łopatki.
- Ćwiczenia w prowadzeniu, toczeniu piłki w miejscu.
- Ćwiczenia prowadzenia piłki kijem w truchcie.
- Ćwiczenia prowadzenia piłki kijem ze zmianą tempa i kierunku poruszania się na sygnał prowadzącego.
- Ćwiczenia w parach. Jeden zawodnik z pary prowadzi piłkę za współćwiczącym, który pokazuje mu coraz to inną liczbę palców. Prowadzący piłkę głośno podaje liczbę pokazanych palców.
- Prowadzenie piłki slalomem pomiędzy ustawionymi pachołkami lub pomiędzy współćwiczącymi zakończone strzałem na bramkę.
- Ćwiczenia w parach. Jeden z ćwiczących biegnie koło prowadzącego piłkę kijem współćwiczącego,przebiegając raz na jego lewą stronę, raz na prawą stronę i pozoruje atak. Ćwiczący z piłką prowadzi piłkę tak, aby była ona zawsze dalej od partnera. Po określonym czasie następuje zmiana ról.
Strzały
Jednym z podstawowych warunków szkolenia jest nauczanie umiejętności prawidłowego wykonywania strzału na bramkę z różnych pozycji wyjściowych. Strzał jest trudnym, ale i ulubionym elementem techniki, ćwiczonym z dużym zapałem przez dzieci.
Istotnym elementem w nauczaniu techniki gry jest strzał na bramkę. Wyróżniamy następujące rodzaje strzałów:
- w miejscu, biegu, z zatrzymania,
- rzut wolny;
- rzut karny;
- rzut sędziowski;
- sytuacyjne (dobitka, wrzut strzał między nogami, strzał z obrotem i półobrotem).
Nauczanie strzałów na bramkę zaczynamy od:
- Prawidłowego pokazu i objaśnienia wybranego strzału na bramkę.
- Ćwiczenia w miejscu i w marszu bez piłek z markowaniem strzału, bieżąca korekta prowadzącego.
- Ćwiczący ustawieni w szeregu, na sygnał prowadzącego każdy z nich porusza się wzdłuż linii bocznej, zatrzymuje się, markując, wykonuje strzał na bramkę(bez piłki).
- Każdy uczestnik z piłką i kijem porusza się marszem w kierunku bramki, podaje piłkę przód, następnie dobiega do niej i wykonuje strzał z zatrzymania.
- Jw. lecz z biegu po podaniu własnym.
- Strzały na bramkę po podaniu własnym i ominięciu statycznego(biernego) obrońcy (w prawą lub lewą stronę).
- Strzały na bramkę po podaniu własnym i ominięciu obrońcy.
- Strzały na bramkę po podaniu piłki przez współćwiczącego.
- Nauczanie strzałów na bramkę w formie fragmentów gry.
Przykłady ćwiczeń
- Zawodnicy ustawieni w dwóch rzędach na oznaczonej linii. Na sygnał prowadzącego pierwsi z rzędów rozpoczynają podanie piłki do siebie zakończone strzałem na bramkę. Po ukończeniu zadania każdy z nich powraca po zewnętrznych łukach na koniec swojego rzędu. Gdy pierwsza para zawodników pokona połowę odległości do, bramki, startuje kolejna.
- Ćwiczący ustawieni w rzędzie na wprost bramki. Prowadzący podaje piłkę nadbiegającemu zawodnikowi, ten po otrzymaniu jej oddaje strzał na bramkę. Ćwiczenie należy powtarzać z ustawieniem podającego z prawej i lewej strony bramki.
Zwody
Zwodem nazywamy wprowadzenie w błąd przeciwnika. Stosuje się go w celu zaskoczenia zawodnika, tak aby stracił on równowagę w działaniu lub miał fałszywe poczucie bezpieczeństwa. Stosowanie zwodów zależy całkowicie od sytuacji zaistniałej na boisku, umiejętności i uzdolnień zawodnika. Zastosowanie zwodu przynosi efekty w postaci dogodnej pozycji do strzału na bramkę.
Prawidłowa umiejętność zastosowania szybkiego zwodu świadczy o wysokim stopniu opanowania techniki gry ciałem, dużej zwinności i swobodzie ruchu z kijem i piłką.
W grze wyróżniamy następujące zwody:
a) zwody ciałem
b) zwody z kijem i piłką
- zamierzonym strzałem,
- zamierzonym podaniem.
c) reagowanie na zwody przeciwnika
Ćwiczenia w formie ścisłej
- W marszu z kijem, na sygnał prowadzącego wykonanie co parę kroków zwodu ciałem bez piłki.
- W truchcie z kijem, na sygnał prowadzącego wykonania zwodu ciałem bez piłki.
- W truchcie z kijem pomiędzy pachołkami, wykonanie zwodu ciałem bez piłki.
- Zawodnik prowadzący piłkę kijem w marszu, na sygnał prowadzącego wykonuje zwód ciałem z piłką.
- Zawodnik prowadząc piłkę kijem w truchcie pomiędzy pachołkami, wykonuje zwody ciałem z piłką.
Na drugą stronę
Liczba uczestników: parzysta, dowolna.
Przybory: zbędne, w odmianie: kije i piłki.
Ustawienie: dwie drużyny "jedynki" i "dwójki", w szeregach na środku boiska twarzami do siebie, w odległości około 1 m.
Przebieg: na sygnał prowadzącego wywołującego jeden z zespołów np. "jedynki", zawodnicy z tej drużyny starają się w określonym czasie (15 sekund), przedostać, stosując zwody ciałem dla zmylenia przeciwnika, na linię końcową. "Dwójki" utrudniają wykonanie zadania przeciwnikom nie dotykając ich. Po upływie czasu, prowadzący liczy ile osób przedostało się na linię końcową.
Odmiana: Zasady takie same, lecz kolejno wprowadzamy kij, a następnie kij i piłkę.
Gry i zabawy
Rób tak, nie rób tak
Liczba dzieci: dowolna.
Przybory: kije do gry dla każdego.
Ustawienie: luźna rozsypka.
Przebieg: na sygnał prowadzącego:
- rób tak - dzieci wykonują pokazany przez prowadzącego sposób trzymania kija.
- nie rób tak - prowadzący pokazuje nieprawidłowe zachowanie zawodnika z kijem, uczniowie nie wykonują danego ćwiczenia.
Kolory
Liczba dzieci: dowolna, parzysta.
Przybory: kije do gry, 4 kolorowe krążki (szarfy).
Ustawienie: w luźnej rozsypce, każdy bok boiska to inny kolor krążka.
Przebieg: dzieci swobodnie biegają po boisku, trzymając kije do unihoca ustalonym sposobem. Na sygnał prowadzącego i podanie koloru dzieci starają się jak najszybciej, prowadząc kij po podłożu, dobiec do linii o określonym kolorze i ustawić się w szeregu.
Odmiana: zawodnicy prowadzą kijem piłki.
Wyścig z kijem
Liczba dzieci: dowolna, parzysta.
Przybory: kije do gry, pachołki.
Ustawienie: w czterech rzędach, dwa rzędy naprzeciwko siebie na liniach startu oddalonych od siebie o 14 - 17 kroków.
Przebieg: na sygnał prowadzącego pierwsi zawodnicy biegną slalomem, zmieniając ustawienie kija w stosunku do pachołka. Po ukończeniu zadania zawodnik daje kij następnemu zawodnikowi, sam pozostaje na końcu rzędu. Wygrywa zespół, który szybciej i bezbłędnie ukończył bieg.
Wyścig piłek z odbiciem o bandę
Liczba dzieci: dowolna.
Przybory: kije do gry, piłka na zespół, 2 ławeczki (odwrócone).
Ustawienie: w rzędach na linii startu, w odległości 3 - 5 kroków od ustawionej ławeczki.
Przebieg: na sygnał prowadzącego pierwszy zawodnik z każdego rzędu, podaje piłkę kijem do ławeczki, po czym biegnie na koniec własnego rzędu. Po odbiciu od ławeczki piłkę przyjmuje kolejny zawodnik, powtarzając rozpoczęte zadanie. Wyścig kończy się, gdy wszyscy uczestnicy wezmą udział. Wygrywa zespół, który szybciej i dokładniej wykona swoje zadanie.
Przesuń dalej
Liczba dzieci: dowolna, parzysta.
Przybory: piłka i kij do gry, dwa pudła takiej samej wielkości.
Ustawienie: w zespołach w luźnej gromadce, przed oznaczonymi liniami startu, w odległości 2 - 3 kroków od nich - pudła.
Przebieg: na sygnał prowadzącego, każdy pierwszy zawodnik z zespołu stara się silnym podaniem piłki kijem trafić w pudło tak, aby przesunąć je dalej niż przeciwnik. W zależności od liczby zawodników, każdy z nich może wykonać od 1 do 5 uderzeń. Wygrywa zabawę ten zespół, który przesunie swoje pudło dalej.
Szybko do celu (strzał z miejsca)
Liczba dzieci: dowolna.
Przybory: kij do gry, minimum 5 piłek, bramka 60x90cm.
Ustawienie: w odległości 5 - 8 kroków od bramki, na wyznaczonej linii ustawiamy piłki jedna obok drugiej w odległości od siebie o 0, 5 - 1 kroku.
Przebieg: przed zabawą prowadzący losuje kolejność prób uczestników. Pierwszy zawodnik podchodzi do piłek i na sygnał prowadzącego stara się w jak najkrótszym czasie, w dowolnej kolejności wykonać celne strzały na bramkę. Rywalizację wygrywa zawodnik, który w krótszym czasie zdobędzie najwięcej celnych bramek. Uwaga. Zabawę możemy przeprowadzić w rywalizacji drużynowej.
Strzał do bramki
Liczba dzieci: dowolna, parzysta.
Przybory: kij i piłka do gry dla każdego zespołu, dwie bramki.
Ustawienie: w dwóch rzędach na oznaczonej linii startu, w odległości 10 kroków od niej naprzeciw każdego z zespołów bramka, za nią wyznaczony sędzia (pomocnik), który liczy punkty - celne bramki w drużynie.
Przebieg: na sygnał prowadzącego pierwszy zawodnik z każdego rzędu wybiega, prowadząc piłkę kijem i wykonuje dowolny strzał na bramkę. Sędzia liczy trafne strzały. Po niecelnym strzale zawodnik może powtórzyć go lub powrócić do rzędu, dając tym samym sygnał do biegu następnemu. Wygrywa zespół, który szybciej ukończył bieg i wykonał więcej trafnych strzałów na bramkę.
Traf w bramkę
Liczba dzieci: dowolna, parzysta.
Przybory: kije i piłki, 2 bramki 60x90cm.
Ustawienie: 4 rzędy w ustawieniu jak do sztafet wahadłowych, zespoły dzieli 10 kroków. W grupach stojących naprzeciwko siebie jedna połowa uczestników z piłkami, zaś druga z kijami, w połowie odległości pomiędzy zespołami ustawiono bramki, obok nich sędziowie
(pomocnicy) liczący celne bramki dla rzędu.
Przebieg: na sygnał prowadzącego pierwsi zawodnicy z pierwszego rzędu wybiegają ze swojego rzędu. Zawodnicy z piłkami ustawiają je na podłożu, tak aby uczestnik z kijem mógł oddać trafny strzał na bramkę. Po wykonaniu zadania powracają do swoich rzędów, ustawiając się na końcu, dając jednocześnie sygnał startu następnemu zawodnikowi z grupy. Wyścig kończy się, gdy wszyscy wezmą w nim udział. Wygrywa zespół, który szybciej wykona zadanie, zdobywając więcej punktów. Zabawę powtarzamy, zmieniając role w zespołach.
Pobierz konspekt zajęć z wychowania fizycznego
z wykorzystaniem sprzętu do unihokeja
Uwaga. Plik zapisany jest w formacie .pdf, obsługiwanym przez program Acrobat Reader.
Wielkość pliku 104 KB. Aby go otworzyć, należy kliknąć na link. Otwieranie może potrwać kilkanaście sekund.
Bogumiła Ruszkowska - Unihokej w szkole podstawowej. publikacje nauczycieli, AWANS.NET.
Tej samej Autorki:
Program autorski sportowych zajęć pozalekcyjnych z piłki siatkowej
|
