Szkoła podstawowa to miejsce, gdzie wszechstronnie rozwija się osobowość dziecka, jego intelekt, zdolności i umiejętności.
Dzieje się to dzięki stosowaniu wielu metod i form dostosowanych do wieku i możliwości dziecka.
Oddziaływanie na zmysły dziecka, głównie wzrok i słuch przynosi duże efekty zważywszy na dominację tych zmysłów u dzieci.
Takim miejscem, które daje szerokie możliwości pobudzania zmysłów, wyobraźni i wrażliwości u dziecka jest
sala medialna.
Sala medialna to miejsca, które wymaga odpowiedniego wyposażenia, aby mogła spełniać swoje zadanie. Za pomocą odpowiedniego sprzętu możemy przekazywać uczniom wiadomości, utrwalać je i sprawdzać w sposób jak najbardziej obrazowy. Dzieje się to w drodze prezentacji medialnych programów edukacyjnych. Zaletą takiej sali jest to, że obsługuje ją tylko jeden komputer, ale z innymi urządzeniami.
Tak więc podstawowymi urządzeniami są: komputer, monitor, głośniki, projektor i ekran.
Monitor to dzisiaj podstawowe urządzenie do komunikacji komputera z człowiekiem. Wyświetla on generowane w komputerze obrazy, które przesyła karta graficzna w postaci impulsów elektrycznych. Od parametrów monitora zależ maksymalna rozdzielczość, jaką można uzyskać, a w dużym stopniu także komfort pracy z komputerem. Niekiedy spotykamy nazwę monitor LCD jako synonim wyświetlacza ciekłokrystalicznego. Podobnie monitor plazmowy to zwyczajna nazwa wyświetlacza plazmowego. Dlatego, dla odróżnienia, tradycyjne monitory kineskopowe nazywa się także monitorami CRT, co jest angielskim skrótem lampy elektronopromieniowej (kineskopowej).
Głównym parametrem monitora jest mierzona w calach przekątna ekranu. Rzeczywisty rozmiar wyświetlonego obrazu jest jednak odrobinę mniejszy, niż wynikałoby to z długości przekątnej. Przykładowo, monitory 15 - calowe wyświetlają obraz o przekątnej ok. 13,5 cala. Większość kupowanych obecnie monitorów ma przekątną ekranu o długości 17 cali. Najwięcej w użyciu jest jednak ciągle monitorów 15 - calowych i starszych - 14 - calowych. Największe sprzedawane monitory mają przekątną o długości przekątnej przekraczającej dwadzieścia cali, ale ze względu na swoją wysoką cenę wykorzystywane są jedynie do profesjonalnych zadań, zazwyczaj z projektowaniem lub przygotowaniem animacji. Im dłuższa przekątna, tym z reguły także wyższa maksymalna rozdzielczość obrazu.
Parametry monitora determinują również maksymalną liczbę kolorów, jakie mogą pojawić się w wyświetlanym obrazie oraz częstotliwość jego odświeżania.
Podstawowym elementem monitora jest kineskop. W monitorze kolorowym składa się on między innymi z trzech działek elektronowych, układu odchylającego wiązki elektronów, maski, ekranu pokrytego trzema luminoforami oraz powłoki ochronnej zatrzymującej szkodliwe promieniowanie elektromagnetyczne. Poszczególne działki i luminofory tworzą pary generujące jeden z trzech kolorów podstawowych. Zastosowanie cyfrowego sterowania odchyleniem promieni elektronów pozwoliło wprowadzić w najnowszych kineskopach płaskie ekrany. W większości wykorzystywanych monitorów ekran kineskopów jest wycinkiem kuli lub walca, przez co obraz nieznacznie zakrzywia się przy jego bokach. Obraz wyświetlany na płaskich ekranach wydaje się dla oka ludzkiego wklęsły. Stosowane są dodatkowe rozwiązania, które to wrażenie koryguje. Zaletą płaskich ekranów jest zmniejszenie ilości refleksów świetlnych.
Leżące blisko siebie elementy luminoforów, które świecą pod wpływem padających na nie elektronów jedna z podstawowych barw RGB, zlewają się w plamkę ekranu. Może ona przybrać praktycznie dowolny kolor. Średnica plamki ekranu wyznacz minimalny rozmiar podstawowego elementu obrazu - piksela.
Większość monitorów korzysta z funkcji Plug&Play dzięki czemu system operacyjny może rozpoznać ich podstawowe parametry. Większość producentów dostarcz jednak swoje sterowniki, które pozwalają wykorzystać specyficzne możliwości monitora. Część monitorów określana jest mianem multimedialnych. Oznacz to tyle, że maja wbudowane małe głośniczki i niejednokrotnie mikrofon.
Na monitorach spotyka się wiele różnych oznaczeń. Najpopularniejsze to szwedzkie normy TCO. Określają one między innymi dopuszczalny poziom promieniowania elektromagnetycznego emitowanego przez monitor, wielkość zużytej energii i zasady dotyczące ochrony środowiska przy produkcji i utylizacji monitorów.
Z kolei konsorcjum VESA opracowało specyfikację DPMS, która definiuje różne tryby pracy monitora i związany z nimi pobór energii, np. dłuższa bezczynność komputera powoduje przejście monitora w stan uśpienia.
Zestaw głośnikowy a w nim, jakość i oferowane przezeń funkcje mogą się różnić, ale rola będzie zawsze ta sama - to on zapewnia, że słyszymy dźwięki generowane przez komputer.
Wewnętrzny głośnik o średnicy ok. 5 cm, znajduje się co prawda w obudowie klasycznego PC, ale jego przydatność jest raczej mała. Inaczej dzieję się tylko w przypadku notebooków, które z natury, nie służą do pracy stacjonarnej, i bardzo często wyposażone są w dwa głośniki do odsłuchu nagrań stereofonicznych. Znacznie lepiej od nich sprawdzają się jednak niedrogie zestawy, podłączone za pomocą 3,5 milimetrowego wtyku minijack do odpowiedniego wyjścia ("Speaker", "SPK") karty dźwiękowej i ustawiane obok komputera lub umieszczone np. w obudowie monitora.
Oczywiście najprostsze zestawy nie umożliwiają odsłuchu dźwięku przestrzennego i pracy w systemie Dolby Digital - do tego rodzaju zastosowań konieczne jest użycie specjalnych, stosunkowo kosztownych systemów głośnikowych.
Spośród dostępnych, tanich zestawów najpopularniejsze są tzw. zestawy aktywne (czynne). W odróżnieniu od głośników pasywnych (biernych), są one wyposażone w wewnętrzny wzmacniacz i wymagają zasilania. W ich przypadku konieczne jest stosowanie baterii lub zasilacza sieciowego. Używanie baterii nie jest jednak rozwiązaniem idealnym, gdyż szybko się one zużywają. Głośniki pasywne nie wymagają zasilania, ale poziom głośności emitowanego dźwięku zależy w nich od mocy wyjściowej wzmacniacza montowanego na karcie dźwiękowej i jest bardzo ograniczony.
Najtańsze zestawy głośnikowe budowane są na ogół w oparciu o dwa (dla prawego i lewego kanału) głośniki przenoszące - lepiej lub gorzej - całe pasmo częstotliwości, w którym mieszczą się odtwarzane dźwięki. Bardziej popularne zestawy budowane są w oparciu o kilka (najczęściej 2 lub 3 na każdy kanał) głośników, dobieranych z uwzględnieniem ich charakterystyki. Zdarza się, że głośnik służący do odtwarzania najniższych częstotliwości (tzw. subwoofer), umieszczony jest w trzeciej, oddzielnej obudowie. Jej położenie względem słuchacza nie ma takiego znaczenia, jak lokalizacja pozostałych części głośników z zestawu. Przyczyna jest prozaiczna - mniejsza czułość ucha ludzkiego na kierunek, z którego dochodzą do niego dźwięki niskiej częstotliwości.
Nowoczesne karty dźwiękowe często przystosowane są do pracy z zestawami składającymi się z większej ilości oddzielnych elementów. Przeznaczony do pracy w systemie Dolby Digital zestaw w układzie 5.1 składa się z jednego subwoofera oraz pięciu, rozstawionych w odpowiedni sposób i mających sprawiać złudzenie dźwięku przestrzennego, głośników satelitarnych.
Odpowiednia obudowa zestawu nagłaśniającego nabiera szczególnego znaczenia przy tworzeniu komputerowych zestawów kina domowego. Przeznaczone do tego typu zastosowań modele często są wyposażone w sprzętowe dekodery i wysokiej jakości wzmacniacze (np. Creative Labs Playworks DTT3500 Digital).
Projektor multimedialny to przede wszystkim narzędzie pracy - coraz częściej - narzędzie domowej rozrywki.
Projektory zapewniają znakomita jakość obrazu przy niewielkich wymiarach, cichą pracę, oraz szereg rozwiązań technologicznych. Projektory mogą być ustawione na stole lub przymocowane na ścianie.
Współpracują z cała gamą urządzeń przenośnych i stacjonarnych: od notebooków po komputery PC.
Projektory mogą posiadać cały szereg zaawansowanych funkcji, takich jak zoom, wbudowane głośniki. Są doskonale do prowadzenia prezentacji dla małych i dużych widowni.
Na rynku pojawiły się projektory (np. firmy Sony), które pracują z jasnością 1500 ANSI lumenów, więc pomieszczenie nie musi być zaciemnione. Dopełnieniem projektora jest umiejscowiony w odpowiednim miejscu ekran. Od jego miejsca w sali zależy obiór przekazywanego materiału.
Dodatkowym urządzeniem, które można wykorzystać w sali medialnej jest także video, które podłączone do projektora zamieni nam salę w mini salę kinową.
Wokół komputera znajdziemy także klawiaturę i myszkę.
Obowiązkową częścią każdego zestawu PC jest klawiatura. Urządzenie, mające postać prostokątnej palety z wieloma rzędami przycisków, służy do komunikacji użytkownika z komputerem. Komputery stacjonarne współpracują z klawiaturami zewnętrznymi. Inaczej jest w notebookach, gdzie klawiatura stanowi ich integralną część.
Klawiatura może być podłączona do stacjonarnego PC na trzy sposoby: przy użyciu 5-pinowego gniazda DIN, takiego jak stosowane przy sprzęcie muzycznym, 6-pinowego złącza mini-DIN, nazywanego też złączem lub ewentualnie USB. To ostatnie rozwiązanie spotykane jest coraz częściej, choć nadal należy do rzadkości. Instalacja zwykłej klawiatury nie wymaga niczego poza wetknięciem wtyczki do gniazda umieszczonego na tylnej ściance obudowy komputera.
Podstawowa funkcja klawiatury to przesyłanie do komputera informacji o wciskanych przyciskach. Współczesne klawiatury zawierają ponad 100 przycisków (najczęściej 101 lub 104), z których tylko część służy do wpisywania liter. Pozostałe pełnią różne funkcje - jest blok klawiszy funkcyjnych, przyciski przełączające, a także wydzielony blok numeryczny, przydatny głównie podczas wpisywania liczby. Coraz częściej pojawiają się też urządzenia łączące wiele funkcji - wyposażone w przyciski cyfrowego sterowania głośnością systemowego miksera, przyciski makrooperacji, miniaturowe joysticki. Większość współczesnych klawiatur ma ponadto trzy dodatkowe przyciski, przeznaczone specjalnie do pracy w systemie Windows (dwa klawisze Windows i jeden wywołujący menu podręczne).
Poszczególne klawisze są odpowiednio wyprofilowane. Ich odpowiednia wielkość (na ogół około 12 mm) i rozstaw mają zapewnić jak największy komfort podczas pisania. Ważną rolę pełni też zachowanie się klawiszy podczas naciskania. Cenioną cechą jest przykładowo tzw. klik decydujący o tym, czy użytkownik łatwo wyczuwa chwilę wciśnięcia klawisza. Dbałość firm o wygodę pracy z komputerem zaowocowała wieloma klawiaturami ergonomicznymi. Najczęściej mają one "łamane" obudowy lub nietypowy układ rzędów klawiszy. Poza tym zdarza się, że wyposażone są w podkładki pod nadgarstki.
Istotną cechą każdej klawiatury jest układ kolejnych klawiszy. Zdecydowana większość tych urządzeń jest zbudowana według schematu QWERTY, którego nazwa wywodzi się od początkowych liter górnego rzędu przycisków literowych. Oprócz tego można natrafić na modele przystosowane do pisania w konkretnym języku i różniące się nieco od amerykańskiego standardu. Przykładem mogą być klawiatury niemieckie, w których klawisze Y i Z są zamienione miejscami. Problematyczne bywa też rozmieszczenie przycisków służących do wprowadzania narodowych znaków diakrytycznych. Rozwiązań jest bardzo dużo - od nadawania niektórym klawiszom dodatkowego znaczenia do specjalnego oprogramowania klawiatury, powodującego wywołanie znaków narodowych (np. polski układ programisty) po naciśnięciu odpowiedniej kombinacji klawiszy.
Mysz to urządzenie towarzyszące każdemu współczesnemu komputerowi. Jej duża funkcjonalność i niska cena sprawiły, że w erze graficznych systemów operacyjnych trudno sobie wyobrazić pracę bez niej.
Podstawową funkcją myszy jest "ręczne" sterowanie kursorem. Ruch ręki spoczywającej na myszy przekładany jest na zmianę pozycji kursora, dzięki czemu można łatwo wskazywać obiekty na ekranie. Mysz współpracująca z PC wyposażona jest w dwa lub więcej przycisków, choć coraz częściej stosowane są też urządzenia z pokrętłami ułatwiającymi np. przewijanie zawartości wyświetlanych okien.
Mysz podłączana jest do komputera przy użyciu 9- lub 25- pionowego portu szeregowego PS/2 (tego samego, które służy do podłączenia niektórych klawiatur), rzadziej (w przypadku urządzeń wyposażonych w specjalne możliwości) przy pomocy portu USB. Popularnością cieszą się też modele bezprzewodowe, komunikujące się z odbiornikiem przyłączonym do komputera za pomocą fal radiowych lub emitując sygnały w paśmie podczerwieni). Są one jednak droższe i wymagają zasilania zwykle w postaci standardowych ogniw AAA ("minipaluszki"). Stosunkową nowością jest zaprezentowana w 1999 roku pierwsza mysz z siłowym sprzężeniem zwrotnym, przenosząca na rękę użytkownika siły generowane przez oprogramowanie. Jej użyteczność bywa jednak problematyczna, a cena wielokrotnie przekracza koszty nabycia prostszych konstrukcji.
W zestawach komputerowych klasyczną mysz zastępują czasem inne urządzenia. Do popularnych należą m. in. trackballe, w których bezpośrednio obraca się sporych rozmiarów kulę. Alternatywnym rozwiązaniem są też stosowane w wielu notebookach tzw. touchpady, odczytujące położenie palca na niewielkiej powierzchni z wykorzystaniem efektu pojemnościowego. Zasady pracy poszczególnych modeli mogą się nieco różnić. Na przykład urządzenia odczytujące swoją pozycję w sposób optyczny wymagają zazwyczaj użycia specjalnej podkładki z naniesionym wzorem (siatką).
Ważną cechą decydującą o wygodzie korzystania z myszy, jest ergonomia jej konstrukcji. Podobnie jak w przypadku klawiatur, do najistotniejszych kwestii należy to, czy mysz zbudowana jest w sposób umożliwiający wielogodzinną pracę. W ciągu ostatniej dekady pojawiły się m. in. modele przeznaczone dla osób leworęcznych, wyprofilowane inaczej niż te klasyczne.
Mysz mechaniczna wymaga dość częstego czyszczenia. Ze względu na jej konstrukcję co pewien czas należy usunąć kurz nagromadzony podczas używania urządzenia, a także oczyszczać znajdującą się wewnątrz kulkę oraz usuwać zabrudzenia z wałków przenoszące jej obroty.
Nasz komputer musi posiadać odpowiednią pamięć operacyjną, kartę graficzną, kartę dźwiękową z wejściem mikrofonowym.
Pamięć operacyjna to najszybszy nośnik danych występujący w komputerze. Z tego powodu to w niej przechowuje się informacje wykorzystywane w danej chwili przez procesor. Pamięć operacyjna często nazywana jest także pamięcią RAM. Nazwa RAM, czyli "pamięć o swobodnym dostępie" pochodzi od możliwości odczytywania zawartości dowolnej komórki pamięci, bez potrzeby odczytywania danych zawartych przed lub za nią. RAM w odróżnieniu od pamięci dyskowej, do przechowywania danych potrzebuje zasilania. Wyłączenie komputera powoduje utratę zawartych w niej informacji. Co więcej, jest ona znacznie droższa od pamięci dyskowej, dlatego jeszcze długo w komputerze jeszcze długo będą wykorzystywane oba rodzaje pamięci.
W pamięci operacyjnej przechowywane są instrukcje wykonywanych programów, a także wynikiem ich działania, czyli np. tekst podczas korzystania z edytora tekstów lub obrazek w wypadku posługiwania się programem graficznym. Od wielkości zainstalowanej w komputerze pamięci zależy ile programów można jednocześnie uruchomić i jak duży może być rozmiar danych, nad którymi się pracuje. Przy braku wystarczającej ilości pamięci system operacyjny posiłkuje się pamięcią dyskową, ale znacznie wydłuża to pracę, co w wielu wypadkach dyskwalifikuje takie rozwiązanie.
Wyróżnia się dwa podstawowe typy pamięci RAM: dynamiczną (DRAM) i statyczną (SRAM). Jako pamięć operacyjną komputera wykorzystuje się pierwsza z nich. Choć jest ona wolniejsza, cechuje ją większa gęstość upakowania oraz niższa cena. Najpopularniejsza jest pamięć Synchronous DRAM, czyli działająca synchronicznie z magistralą procesora. Innymi słowy, częstotliwość jej pracy jest równa częstotliwości taktowania magistrali procesora.
Dziś w komputerze standardowo instalowane są 64 MB, do wygodnej pracy można ją zwiększyć do 128 MB.
Karta graficzna odpowiada za przekształcanie wirtualnego obrazu tworzonego w komputerze na podstawie instrukcji programów, na sygnał elektryczny zrozumiały przez monitor lub inne urządzenie wyświetlające obrazy (np. monitor LCD lub projektor video).
Współczesne karty graficzne wyposażone są w specjalne układy, które przyspieszają tworzenie obrazów, wspomagając lub nawet wyręczając procesor komputera.
W dużej mierze od instalowanej karty graficznej zależy wydajność całego komputera. Parametry karty graficznej wyznaczają maksymalną rozdzielczość, liczbę kolorów i częstotliwość odświeżania tworzonego obrazu. Zdefiniowanych jest kilkanaście wspólnych dla monitorów i kart trybów graficznych, które określają rozdzielczość i paletę kolorów, jakie musza one obsługiwać.
Najnowsze karty pozwalają uzyskać obraz o rozdzielczości nawet 2048x1536 pikseli, o 32 - bitowej głębi koloru.
Im więcej karta obsługuje zaawansowanych funkcji graficznych tym bardziej złożony i zarazem płynny może być tworzony przez nią obraz. Monitory CRT są wstanie wyświetlić sygnał analogowy, ten typ kart graficznych dominuje na rynku. Z kolei wyświetlacze ciekłokrystaliczne posługują się sygnałem cyfrowym. Wszystkie karty graficzne obrabiają obraz w postaci cyfrowej, a ewentualnie wysyłają go w postaci analogowej. Karty graficzne mogą występować w postaci kart rozszerzeń, montowanych na zamieszczonych na płycie głównej gniazdach, lub mogą być bezpośrednio zintegrowane z płytą główną.
Podstawowym elementem karty graficznej jest układ graficzny. To właśnie on wspomaga procesor komputera w przygotowaniu obrazu.
Dane do stworzenia obrazu, przechowywane są w pamięci karty graficznej. Ponadto na karcie graficznej znajdują się kości pamięci, przechowująca BIOS, oraz złącze graficznej magistrali danych.
Niezbędnym elementem do poprawnego działania karty jest sterownik instalowany w systemie operacyjnym. To przede wszystkim od niego zależy, w jakim stopniu oprogramowanie będzie wykorzystywało możliwości karty graficznej.
Karta dźwiękowa to urządzenie rozszerzające zestaw PC
o możliwość generowania, odtwarzania i zapisu dźwięku. Ściśle współpracując z oprogramowaniem (np. grami komputerowymi, programami multimedialnymi), pozwala na wzbogacenie przekazu warstwą audio.
Karty dźwiękowe występują najczęściej postaci kart rozszerzeń instalowanych wewnątrz obudowy klasycznego peceta. Współpracują ze złączem ISA, albo częściej PCI.
Ich podstawową funkcją jest generowanie lub odtwarzanie dźwięku i przekazywanie go na analogowe wejścia głośników lub słuchawek. Karty dźwiękowe zastępują przy tym wbudowany głośnik komputera, którego możliwości w zasadzie kończą się na wydawaniu z siebie pisków. Zdarza się, że sterownik dźwięku jest zintegrowany z główną płytą. Takie rozwiązanie bywa wygodne, bo upraszcza samodzielne złożenie komputera. Nawet w takim przypadku jednak jest możliwa instalacja nowego, lepszego urządzenia i wyłączenia wbudowanego za pomocą odpowiedniej zwrotki.
Mimo iż ucho ludzkie na ograniczone zdolności odbioru, karty dźwiękowe są ciągle udoskonalane. Ostatnie lata przyniosły nowe rozwiązania, np. technologie odgrywania dźwięku przestrzennego (Aureal, EAX) i obsługę wielopunktowych systemów głośnikowych. Nowe konstrukcje zawierają coraz bardziej zaawansowane układy. Przykładem jest Vortex II, który podczas pracy w technologii Aureal 2.0 praktycznie realizuje technikę wavetrancingu (śledzenia rozchodzenia się fal dźwiękowych). Teoretycznie możliwa jest realizacja funkcji dźwiękowych 3D na kartach nie dysponujących wspomaganiem sprzętowym, musiałoby to być okupione znacznym spadkiem wydajności systemu, gdyż zrealizowanie funkcji obliczeniowych zostałoby wtedy przejęte przez procesor komputera.
Współczesne karty udostępniają też możliwość komunikacji za pomocą łączy cyfrowych (elektrycznie lub optycznie; SPIDF i TOS). Dzięki nim urządzenia te mogą ze sobą współpracować, np. z zewnętrznym dekoderem Dolby Digital.
Ważną rolę pełni współpraca kary dźwiękowej z urządzeniami MIDI. Najczęściej do tego celu służy złącze portu gier/MIDI umieszczone obok pozostałych gniazd kart. Za jego pomocą da się użyć nawet najprostszego PC - ta jako sekwencera w zestawie do tworzenia muzyki elektronicznej. Dla osób zajmujących się muzyką, ważną funkcją karty jest też skorzystanie z dobrodziejstw technologii waretable.
Większość kart dźwiękowych zbudowana jest w ten sam sposób - coraz częściej w zgodzie ze specyfikacją AC'97. Na ich "pokładzie" znajdują się układy syntezy FM, układ procesora nadzorującego przetwarzanie sygnałów, przetwornik AC/CA, gniazda opcjonalnych modułów pamięci oraz kilka złączy: IDE (do połączenia napędu CD-ROM), wewnętrzne gniazdo audio, które łączy się z odtwarzaczem płyt CD, czasem cyfrowe złącze SDIF, TOS, rzadziej natomiast gniazdo do podłączenia wewnętrznego głośniczka, Sb-Li (w przypadku kart PCI).
Po zainstalowaniu karty, najczęściej na tylnej ściance obudowy komputera pojawiają się gniazda wejścia liniowego, mikrofonowe, głośnikowe (to do niego podłącza się zestaw nagłaśniający) oraz złącze portu gier/MIDI. Wraz ze wzrostem możliwości oferowanych na rynku kart coraz częściej na zewnątrz wyprowadzane są też gniazda służące do podłączenia rozszerzonych zestawów głośnikowych, np. w systemie 5.1 - pięć kierunkowych i jeden niskotonowy - oraz złącza cyfrowe.
Czytniki są oferowane zarówno w wersji wewnętrznej, do montażu we wnęce komputera, jak i zewnętrznej - we własnej obudowie. Mogą one zawierać wysuwana tackę lub specjalna kasetę do podawania płyt.
Płyty CD-ROM są doskonałym medium do przechowywania danych, jednak wada ich jest brak możliwości ponownego zapisu. Rozwiązaniem tych problemów są nagrywarki CD-R, potrafiące jednokrotnie zapisywać płyty i płyty CD-RW, które czynią to wielokrotnie. Nagrywarki CD-R i CD-RW produkowane są w wersji zewnętrznej i wewnętrznej, IDE, SCSI i na port równoległy. Najnowsze mogą tez współpracować z gniazdem USB.
Trzy liczby charakteryzujące nagrywarki to: prędkość zapisu dysków CD-R, CD-RW i prędkość odczytu płyt CD-ROM.
Komputer powinien zawierać także CD-ROM, w którym znajdziemy odtwarzacz CD,DVD.
Mianem CD-ROM określane są zarówno 12-centymetrowe dyski, zawierające dane, jak i laserowe napędy, służące do ich odczytywania. Dyski wykonywane są z aluminium i zatopione w poliwęglanie. Na nośniku może być zapisana muzyka, dane i połączenia obwodu. Na jednej płycie CD-ROM da się utrwalić maksymalnie 682 MB danych lub 74 minuty muzyki. Płyty audio mogą być z powodzeniem odtwarzane w napędach CD-ROM. Zapisane na CD-ROM płyty z muzyką można dla odmiany odsłuchiwać w zwykłych odtwarzaczach kompaktowych, ale jeśli jednak między utworami wystąpią partie danych, urządzenie zinterpretuje je jako dźwięk, a ich ewentualna duża różnica częstotliwości może doprowadzić do zniszczenia zestawów głośnikowych. Na płytach CD-ROM wydawane są encyklopedie, programy edukacyjne, bazy danych, gry i multimedialne materiały promocyjne.
Jeżeli przewidujemy korzystanie nie tylko z programów medialnych, ale i z Internetu - podłączamy modem.
Klasyczny modem to urządzenie, które pozwala na przekaz danych przez standardową sieć telefoniczną. Umożliwia połączenie komputera z siecią telefoniczną i transmisję informacji do drugiego komputera lub ich sieci.
Dodatkową funkcja modemów jest nadawanie i odbiór faksów. W zastosowaniach domowych modemy są najczęściej wykorzystywane do połączenia z dostawcą Internetu. Korzystanie z modemu wymaga linii telefonicznej, do której musi być podłączony za pomocą takiej samej wtyczki, w jaką wyposażone są aparaty.
Zasadniczo istnieją dwa typy modemów: zewnętrzne i wewnętrzne, ale jeśli uwzględnić notebooki, urządzenia występują tez w postaci kart PCM CIA. Urządzenie w postaci wewnętrznej instaluje się wewnątrz obudowy P C jako dodatkową kartę rozszerzeń.
Modemy zewnętrzne przypominają niewielkie pudelka i współpracują z komputerem za pośrednictwem portu szeregowego. W przeciwieństwie do urządzeń wewnętrznych wymagają oddzielnego zasilania i wyposażone są w diody świecące sygnalizujące stan ich pracy (nadawanie, odbiór, gotowości itp.).
Najważniejszym parametrem charakteryzującym możliwości modemu jest maksymalna szybkość transmisji. Wielkość ta jest wyrażana w bitach na sekundę (bps, b/s). Bardzo rzadko spotyka się jednostkę opisującą liczbę znaków wysyłanych i odbieranych przez modem w ciągu jednej sekundy. Praktycznie wszystkie sprzedawane modemy mogą pracować z prędkością 56 kb/s zgodnie ze specyfikacją V.90. Przy użyciu dwóch modemów można połączyć dwa komputery i przesyłać dane z prędkością 33,6 kb/s. Przy połączeniu z komputerem współpracującym z centralą przez łącze cyfrowe(serwerem dostawcy Internetu) prędkość odbioru danych wzrasta 56 kb/s. Nieco starsze urządzenia nie mają takich możliwości i w każdym przypadku ich maksymalna szybkość wynosi 33,6 kb/s. Wszystkie modemy są jednak kompatybilne "w dół" co oznacza, że mogą łączyć się także z mniejszymi prędkościami.
Klasyczny modem współpracuje ze zwykłą siecią telefoniczną . Istnieją jednak alternatywne możliwości transmisji danych, wymagają jednak na ogół posiadania specjalnego rodzaju łączy (ISDN, sieć kablową).
Pamiętając że, w naszej sali będzie przebywało wiele osób, istotną rolę odegrają głośniki. Dobór odpowiedniej mocy jest tu bardzo istotny. Idealnie byłoby mieć ich 4. Przydatną okaże się także drukarka, która pozwoli zapisać materiał utrwalany lub sprawdzany.
Niezbędnym elementem sali medialnej jest projektor.
Na zakończenie powinniśmy zadbać oto, aby nasz sala była pomalowana w ciepłych kolorach, wyposażona w rolety,
z odpowiednio ustawionymi stolikami i małą tablicą. Praca w takiej sali powinna odbywać się w ciemności lub przy świetle sztucznym.
Tak wyposażoną salę medialną wykorzystujemy do przeprowadzania zajęć w formie pokazu lub prezentacji. Korzystanie bezpośrednie z komputera w sali medialnej może trwać całe zajęcia, ale można wykorzystać jego funkcje tylko do wybranych fragmentów lekcji (20, 30 minut).W sali medialnej skorzystamy z programów multimedialnych, słowników, encyklopedii oraz Internetu.
Literatura
1. Komputer od A do Z - Encyklopedia multimedialna. Wyd. Infomedia.
Czasopisma
2. PC WORLD KOMPUTER
3. PC okay!
4. KOMPUTER ŚWIAT
Publikacja dodana do Archiwum Internetowego
Serwisu Oświatowego Awans.net 25 listopada 2003
r.
|
